தமிழ்:1 அசோகர்

சிறுவர்களுக்கு வையவன் என்ற இந்த பிளாக்  தமிழ் மற்றும் English என  இரு மொழிகளிலும் வெளிவரும்.அன்பு வாசக நேயர்கள் ஏற்று வாசிக்க வேண்டுகிறேன். 
1 அசோகர்

      அது ஒரு யுத்த பூமி, ஆனால் போர் நடக்கவில்லை. நடந்து முடிந்து விட்டிருந்தது. நடந்த போரோ மாபெரும் போர். நிறைய உயிர்ச் சேதம்.

      அங்கே ஆயிரக்கணக்கானவரின் தலைகளும் உடல்களும் கைகளும் கிடந்தன. வெட்டியெறிந்த விறகுத் துண்டங்களை போல்! யுத்தகளம் எங்கும் அவை இரைந்திருந்தன. 

      ஒரு புறம் குற்றுயிராகத் துடிப்போரின் மரண ஓலங்கள்.

      மறுபுறம் உயிரிழந்தவர் தம் உடலைத் தேடுவோர் ஓலம் தம் தந்தை, மகன், கணவன் எங்கே? தேடிக் காண வந்திருக்கும் உறவினரின் துயரக்கூக்குரல்.

      ஆங்காங்கே ரத்தம் குட்டை குட்டையாகத் தேங்கிக் கிடந்தது. நாற்றம் தாங்க முடியவில்லை. பிணம் தின்னிக் கழுகுகள் வட்டமிட்டன.

      அந்த அவலக் காட்சியை நிதானமாகப் பார்த்தவாறே ரணகளத்தின் மத்தியில் மெதுவாக நடந்து வந்து கொண்டிருந்தான் ஒருவன்.

      அந்த யுத்தத்தில் வெற்றி பெற்ற மன்னன் அவன். ஆம், அவன்தான் அசோகச் சக்கரவர்த்தி.

      பிம்பிசாரனுக்குப் பின் மகதநாட்டை நாற்பது ஆண்டுகள் ஆட்சி புரிந்தவன்.

      தனது கலிங்க வெற்றியை நிலைநாட்டி ஆயிற்று. அதற்கு என்ன விலை தந்திருக்கிறோம்? நேரில் காண அவன் யுத்த பூமியை வலம் வந்து கொண்டிருந்தான்.

      தலையோ, துதிக்கையோ பிளந்து கொண்ட யானைகள் ஒருபுறம்! முழங்கால் வெட்டுப்பட்டுத் துடிதுடிக்கும் குதிரைகள் ஒருபுறம்.

      அவற்றைப் பார்த்துக்கொண்டே அவன் மெதுவாக மேலே நடந்தான். எல்லாக் கண்களும் அவனையே பார்த்தன.

      போர்க்களத்தில் சாய்ந்து கிடந்த மனித விழிகள், மிருகங்களின் விழிகள் எல்லாவற்றிலும் ஒரு மௌனமாக கேள்விக்குறி.

      ‘நாங்கள் உனக்கு என்ன தீங்கு செய்தோம்? நீ ஏன் எங்களை இப்படிச் சித்திரவதைக்கு ஆளாக்கினாய்?‘.

2

அவை மௌனமாக அவனைக் கேட்டன.

      யுத்த களத்தைச் சுற்றி வந்து கொண்டிருந்த அசோகன் நின்றான். அவன் இதயத்தில் துன்பத்தின் இடிமுழக்கம் எழுந்தது. மின்னல் போல் அங்கே ஓர் உண்மை ஒளிவீசிப் பளிச்சிட்டது.

      ‘இது தானா நான் கண்ட வெற்றி? நான் பெற்ற இந்த வெற்றிக்கு இத்தனை உயிர்கள் பலியாக வேண்டுமா? இந்த விலை கொடுத்து ஒரு வெற்றியை வாங்கினேனே! நான் எவ்வளவு பெரிய ஈவிரக்கமற்ற அரக்கன்!‘

      அசோகன் தனக்குள்ளே மாய்ந்து மாய்ந்து மருகினான். துடித்துத் துடித்துத் தத்தளித்தான்.

      சட்டென்று ஒரு முடிவுக்கு வந்தான்.

      தனக்குள் அழியாத சபதம் ஒன்றைச் செய்து கொண்டான்.

      அது இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் செய்த சபதம்.

      உலகம் தோன்றியதில் இருந்து, அதுவரையோ, அதற்குப் பின் இன்று வரையோ______

      எந்த மன்னனோ ஆட்சியாளனோ செய்து அறியாத சபதம் அது!

      ‘இனி மிஞ்சியிருக்கும் என் வாழ்நாளில் போரின் பெயராலோ அல்லது வேறு எதன் பெயராலோ மனிதர்களுக்கோ, மிருகங்களுக்கோ நான் ஒரு தீங்கும் செய்யமாட்டேன். ஒரு வெற்றி பெற்ற எந்த மன்னனும் செய்திராத சபதம் அது.

      இத்தனை உயிர்களைக் குடித்து முடித்தற்கு பெருமைப் படுவார்கள் சிலர். கொண்டாடுவார்கள். அதற்குப் பதில் உருகி மன்னன் மனம் மாறிச் செய்த புது சபதம் அது.

      தன் மனமாற்றத்தின் வெளியீடாக புத்த மதத்தைத் தழுவினார் அசோகர்.     தான் செய்த சபதத்தை வாழ்நாளின் இறுதிவரை காப்பாற்றினார்.

அதுமட்டுமல்ல. உலகில் எந்த நாட்டிலும் எந்த மன்னனும் அதுவரை செய்யாத புதுமை ஒன்றையும் செய்தார்.

3

விலங்குகளுக்காகவே மருத்துவ சாலைகளை நாடெங்கிலும் நிறுவினார்.

பறவைகளுக்குச் சரணாலயம் அமைத்தார்.

அவரது ஆட்சியின் இருபதாவது ஆண்டு வந்தது. கோழிச் சண்டை, செம்மறியாட்டுச் சண்டை, எருதுச் சண்டை என்று பல போட்டிகள் இருந்தன. விலங்குகளைத் துன்புறுத்தும் அவை போன்ற பந்தயங்களைத் தடை செய்து ஆணைகள் பிறப்பித்தார்.

அவற்றில் ஈடுபடுவோருக்குக் கடுமையான தண்டனைகளை அறிவிக்கும் அவரது ஆணைகள் கல் கம்பங்களில் பொறிக்கப்பட்டன.

மிருகங்களை மனிதர்களுக்குச் சமமாக நடத்த வேண்டும் என்ற கருத்து அக்கால மக்களுக்குப் புதியது.

அதை அவர்கள் எளிதில் ஏற்கவில்லை. எனினும் அசோகர் மிகவும் உறுதியாக முயன்றார். அச்சரத்தை சட்டமாக்கினார்.

அவர் உயிர் வாழ்ந்த காலத்தில் மக்கள் மட்டும் அல்ல மிருகங்களும் பறவைகளும் நிம்மதியாகவும் மகிழ்ச்சியாவும் இருந்தன.

அசோகனின் சாசனங்களில் அவர் பெயர் ‘பிரியதர்சா‘ என்று பொறிக்கப்பட்டுள்ளது. எல்லா உயிர்களின் மீதும் பிரியமான கவனிப்பு உடையவர் என்று அதற்குப் பொருள்.

அத்தகைய மகோன்னத மன்னன் ஆண்ட பெருமையுடையது நம்நாடு.

Buddha

Buddha

The road which led to Rajagriha was covered with small clouds of dust. A large herd of sheep was passing by. Their hooves raised the dust to such an amount.

The sheep went on slowly shaking their ears, one by one. A shepherd shouted at them, beating the mischievous with a stick.

A saint was walking on the road in front of the herd. He saw the herd of sheep, stood aside to give way to them. He looked at their innocent faces. A strange feeling of pity arose in his mind.  He loved animals and birds from his boyhood. Once he saved a pigeon which was hit by an arrow from his nephew Devadatta. He healed the pigeon by applying for medicine.

Then Devadatta claimed that the bird as his since he shot it with own arrow. The saint argued that a living being belonged to the saver, not the killer.

Lord Indra who came in the disguise of a Brahmin there, had also confirmed it. Devadatta had to accept it bitterly.

The saint was a prince earlier, enjoying all the pleasures and comforts of the palace life. He had a beautiful wife and lovely baby son. But nothing was able enough to stop him from seeking the truth. He left everything one night, Quitting the palace.   

He roamed all around the country to seek the truth. Yes, he was Siddhartha the world be Buddha.  He too was going to Rajagriha, the capital of Magadha Kingdom. Standing on the roadside, he listened to the passing herd. He saw a lamb among the herd. It was limping. Grownup ones never minded it. They passed on knocking it side by side. The lamb was bleating with pain.

Siddhartha looked at the lamb intently. He found out that one of its front legs had fractured. ‘How can a lamb walk easily with a broken leg?’ A deep pain arose in Siddhartha’s heart. The shepherd came near him. by raising his stick, he tried to beat the lame lamb.

Siddhartha stopped him “Brother stop for a while.”          

The shepherd turned and looked. He found a rare light of love and peace in Siddhartha’s face. He stopped.  “Where are you going with this herd?” He asked the shepherd.   

“To the palace of king Bimbisara,” He said, “Why does he need such a large herd?” Siddhartha asked him.   “When compared to the herds following beside me, this is very small. A great many numbers follow.”  The shepherd explained further.

“The Maharaja is going to perform a great sacrifice to the Gods. So that he needs such a huge amount of sheep.”

On hearing those words, Siddhartha’s heart was filled with grief.

He was very tender, not able to bear even a slight hurt made to a small animal.

‘Would Gods be pleased by the killing of animals which he created? How could it be? A king who has to protect all the living creatures in this country should not be misled by this idea.

Siddhartha thought. He decided firmly to stop all those killings. But there would be no use of telling it to the shepherd. So he kept  Quiet.

Yet the limping lamb was a pitiable sight. He was moved by it.

“Brother!” He said to the shepherd. That lamb was limping. It’s leg was broken. It would be a torture for the lamb to walk for a long distance. Shall I carry it on my shoulders up to the palace? “ He asked.  The shepherd laughed.

“I have never heard of anyone pitying for a limping lamb. If you come carrying the lamb on your shoulders people would only laugh at you” He warned.

“I don’t mind,” Siddhartha said. “Then you carry the lamb. I never mind” The shepherd said.

Siddhartha followed the shepherd carrying the lame lamb on his shoulder up to Rajagriha. His hands were embracing the lamb with fondness and care comparable to the affection of a father.         They reached Rajagriha. There Siddhartha saw a great number of people from many parts of the country. They had come to witness the sacrificing ceremony.

The king was sitting on a throne, noticing everything.

All were found ready. The Ceremony was up to begin. A sheep was brought before the altar.  A butcher was about to raise the sword in his hands. 

Siddhartha stood before the king carrying the lamb on his shoulders.

“Oh king! Please stop killing the innocent animals” He said with a serene tone.

The king Bimbisara looked at him. Siddhartha’s face and appearance impressed him. he smiled at Siddhartha.      

 “O Saint! This is a place of sacrifice. Animals are killed to please the Gods. It is our tradition. Books of learning are also insisted this activity” The king said.

 “O, Great king! All living beings are equal to the Gods. Human beings and animal beings were both created by the Gods” Siddhartha began his argument.

When he spoke, everyone was attracted so much to listen to his words. They were so sweet, firm and sensible.

“Do you think that Gods would be pleased by the killings of living beings by their fellow beings? Will a father be happy when one soon kills the other son just to please him?” He asked.

The king was speechless.

“No one can escape from the sins committed by them just by killing. By killing an animal, the number of sins committed would only increase, never decrease.”

Siddhartha continued.

“Gods could only be pleased by virtuous deeds, not by killings. The killing would make them angry.” Siddhartha’s argument made the king to realize his mistake. He ordered to release all the sheep at once. And he suspended the ceremony also.     

As a token of respect, he requested Siddhartha to remain into the kingdom and share the governance along with.

But Siddhartha refused. He said, “I have left all these powers and pleasures to seek the Truth. Now I am on my way. Please let me go.”

Bimbisara was disappointed at his words.

Yet he requested, “If you find Truth, will you be kind enough to come here and share it with me!” “Of course, I will come” Siddhartha promised him and left. After becoming the Buddha he came to Rajagriha to keep his word. King Bimbisara became one of his followers.